ANAFELAS ‘Піляны’
[dropcap]Г[/dropcap]урт ANAFELAS прадстаўляе кампазіцыю Маргер, прысвечаную гераізму і самаахвярнасці абаронцаў заходніх рубяжоў Вялікага літоўскага княства.
Тады, у 1336 годзе, крыжакі, якія неслі духоўнае і фізічнае паняволенне продкам цяперашніх літоўцаў і беларусаў, аблажылі замак Піляны (па-літоўску — Pilenai) на захадзе Літвы. Аблога была цяжкой, а сілы — няроўнымі. Абаронцы Пілянаў выбралі не палон, а рытуальную смерць ад рук свайго правадыра Маргера і аўтарытэтнай вядунні-вайдэлоткі. Захаваць душу, чыстую ад лапаў чужой рэлігіі, стала для іх важней, чым працягваць жыццё ў целе. Гэта адбылося 25 лютага, 689 гадоў таму.
Тэкст — беларускі пераклад з паэмы Ўладзіслава Сыракомлі Маргер. Паэты-рамантыкі ХІХ стагоддзя апявалі той перыяд духоўнай свабоды і незалежнасці. Яшчэ адзін наш польскамоўны паэт, Юзаф Крашэўскі, тады ж напісаў паэму «Анафеляс», назва якога ўвасобілася ў назву музычнага праекта ANAFELAS — спадкаемца PRAGNAVIT.
Бой трывае, цвярдыня палае – літва сабе радзіць:
Пасярэдзіне пляцу ахвярнае вогнішча ладзяць.
Жудкі роспачы енк дасягае самога падзем’я;
Йдзе вядуння, а з ёю багі, быццам прывіды з цемры.
Яе дух узмацнеў, яна Зніч назаўжды загасіла,
З яго іскры апошняй раздзьмула агонь з усёй сілы.
А крыжак на ўсё тое няўцямна здаля пазірае:
Грудзі вояў сякерай страшною ўскрывае старая.
Пад лязом вайдэлоткі літвінскія шэрагі таюць,
Хто сканаў – аднаго на другога, як дровы, складаюць.
Дзеці грознай Літвы, што ад роспачы й шалу п’яныя,
Забіваюцца самі, у вогнішча скачуць жывымі.
Не адзін літасць страціўшы бацька сярод тлуму й дыму
Немаўля сваё выхапіў з зыбкі і ў вогнішча кінуў.
А матуля выцягвае ды паўспалёнага корміць;
Той ідзе і яе ўбіць – яна нежывая ўжо з гора.
Маргер кажа у трубы зайграць святарам сваім гучна,
Каб узняць у тых, хто йдзе ў ахвяру, іх духу рашучасць.
А сам з колькімі мужнымі сцены цвярдыні абрынуў,
Каб упалі на немца й літва мела лішняй хвіліну –
Яе лёсам спаўняцца ў не бачанай светам ахвяры. –
Дык не ўбачыш, чужой веры носьбіт, ні здрады, ні свары!
Комментарии